 Szukaj |
| >NASZE STRONY |
 MAIN |
|
|
GRY FABULARNE |
|
|
GRY cRPG |
|
|
FANTASTYKA |
|
|
PROJEKTY |
|
|
|
|
Statystyki |
userzy w serwisie:
gości w serwisie: 0 |
|
|
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
| Encyklopedia |
I Elros Tar-Minyatur
Urodził się 58 lat przed Drugą Erą i pozostawał sprawny na ciele i umyśle aż do wieku lat pięciuset, po czym odszedł na zawsze w roku 442, rządząc przez 410 lat.
II Vardamir Nólimon
Urodził się w 61 roku Drugiej Ery i zmarł w roku 471. Zwano go Nólimonem, jako że miłował się w starodawnych mądrościach, które zdobywał od elfów i ludzi. Po ustąpieniu Elrosa, mając 581 lat, nie zasiadł na tronie, tylko przekazał berło synowi. Niemniej liczy się go jako drugiego spośród królów, według przekazów bowiem władał przez rok. Stało się potem zwyczajem, że król winien przekazać przed śmiercią berto swemu następcy, by samemu umrzeć w wybranej przez się chwili, mając jeszcze jasny umysł.
III Tar-AmandiI
Był synem Varamira Nólimona i urodził się w 192 roku. Rządził przez 148 lat. Zrezygnował z berła w 590 roku, a umarł trzynaście lat później.
IV Tar-ElendiI
Był synem Tar-Amandila, urodził się w 350 roku. Rządził przez lat 150. Berło przekazał w roku 740, umarł w 751. Nazywano go też Parmaite, jako że własnoręcznie spisał wiele ksiąg i legend, korzystając z mądrości zebranych przez dziadka. Ożenił się późno, a jego najstarszym dzieckiem była córka, Silmarien, urodzona w roku 521. Jej syn zaś, Valandil, dał początek rodowi książęcemu Andunie. Ostatnim z książąt był Amandil, ojciec Elendila Smukłego, który przybył po Upadku do Śródziemia. Za rządów Tar-Elendila po raz pierwszy statki Numenorejczyków przybiły do brzegów Śródziemia.
V Tar-Meneldur
Był trzecim dzieckiem (i jedynym synem) Tar-ElendiIa, urodził się w roku 543, rządził 143 lata, ustąpił w roku 883, zmarł w 942. Naprawdę na imię miał Irimon, jednak przez miłość do wiedzy o gwiazdach przybrał miano Meneldura. Poślubił Almarian, córkę Veantura, Kapitana Statków za czasów Tar-ElendiIa. Cechowała go mądrość, cierpliwość i łagodność. Abdykował na rzecz syna, a uczynił to niespodzianie i przed czasem. Posunięcie to miało charakter czysto polityczny, stanowiło reakcję na niepokój wyrażony przez Gil-galada z Lindonu, kiedy tenże dostrzegł powstające w Sródziemiu niebezpieczeństwo odrodzenia się złego ducha wrogiego Eldarom i Dunedainom.
VI Tar-Aldarion
Był najstarszym dzieckiem i jedynym synem Tar-Meneldura, urodził się w roku 700. Rządził przez 192 lata i abdykował na rzecz swojej córki w 1075 roku, zmarł w 1098. Właściwe jego imię brzmiało Anardil, wcześnie jednak zasłynął jako Aldarion, wiele uwagi bowiem poświęcał drzewom, sadząc wielkie lasy dla potrzeb wykorzystujących drewno stoczni. Był wielkim marynarzem i budowniczym statków, sam żeglował często do Śródziemia, a Gil-galad uznał go za przyjaciela i doradcę. Długie wyprawy do obcych krajów wywołały złość jego małżonki Erendis, przez co w 882 roku doszło między nimi do separacji. Mieli tylko jedno dziecko, piękną córkę imieniem Ancalime. Dla niej to Aldarion zmienił prawo sukcesji, tak by córka (najstarsza) mogła dziedziczyć władzę, o ile monarcha nie miał synów. Modyfikacja spotkała się z niechętnym przyjęciem ze strony potomków Elrosa, szczególnie że według dotychczasowych praw na tronie miał zasiąść Soronto, krewniak Aldariona, syn jego starszej siostry Ailinel.
VII Tar-Ancalime
Była jedynym dzieckiem Tar-Aldariona i pierwszą panującą (nie tytularną) królową Numenoru. Urodziła się w 873 roku, rządziła 205 lat, dłużej niż ktokolwiek po Elrosie, abdykowała w roku 1280, zmarła pięć lat później. Długo obywała się bez męża, kiedy jednak Soronto zaczął wywierać presję, by zrezygnowała z godności, wówczas jemu na złość wyszła w roku 1000 za mąż za Hallacara, syna Hallatana, potomka Vardamira. Po urodzeniu syna Anariona doszło do otwartego konfliktu między małżonkami, a to za sprawą dumy i przekornego uporu królowej. Po śmierci Aldariona zmieniła politykę Numenoru, odmawiając Gil-galadowi dalszego wsparcia.
VIII Tar-Anarion
Byt synem Tar-Ancalime, urodził się w 1003 roku. Rządził przez 114 lat, abdykował w roku 1394, zmarł w 1404.
IX Tar-Surion
Był trzecim dzieckiem Tar-Anariona. Obie jego siostry odmówiły przyjęcia berła. Urodził się w 1174 roku, rządził przez 162 lata, abdykował w roku 1556, zmarł w 1574.
X Tar-Telperien
Wstąpiła na tron jako druga królowa Numenoru. Żyła długo (jako że numenorejskie kobiety były bardziej długowieczne niż mężczyźni, czy też raczej, trudniej przychodziło im rozstać się z życiem) i nie wyszła za mąż. Tak zatem po jej śmierci berło przeszło na Minastira, syna Isilmo, drugie dziecko Tar-Suriona. Tar-Telperien urodziła się w 1320 roku, rządziła 175 lat, do 1731 roku, kiedy też zmarła.
XI Tar-Minastir
Takie zyskał miano, gdyż wzniósł wieżę na wzgórzu Oromet blisko Andunie na zachodnim wybrzeżu, gdzie spędzał wiele czasu, wpatrując się w zachodni horyzont. W owych czasach coraz większa tęsknota narastała w sercach Numenorejczyków. Tar-Minastir kochał Eldarów i zazdrościł im jednocześnie. To on wysłał flotę na pomoc Gil-galadowi podczas pierwszej wojny z Sauronem. Urodził się w 1474 roku, władał przez 138 lat, abdykował w roku 1869, a zmarł w 1873.
XII Tar-Ciryatan
Urodził się w 1634 roku, rządził 160 lat, złożył berło w roku 2029, zmarł sześć lat później. Był potężnym królem, chciwym jednak bogactw. Stworzył własną, wielką flotę, a jego poddani uciskali mieszkańców Śródziemia, skąd zwozili na wyspę ogromne ilości metali i kamieni szlachetnych. Tar-Ciryatan pogardzał tęsknotami ojca i by ukoić niepokój własnego serca, podróżował sporo na wschód, północ i południe, przynajmniej do chwili przejęcia berła. Miał przymusić ojca do wcześniejszego niż planowano przekazania władzy synowi. W tym właśnie (jak powiadają) po raz pierwszy objawił się wpływ Cienia padającego na chwalę Numenoru.
XIII Tar-Atanamir Wielki
Urodził się w 1800 roku, rządził 192 lata, do 2221 roku, w którym też nastąpiła jego śmierć. Wiele miejsca poświęcono temu władcy w annałach (szczęśliwie przetrwały one Upadek). Był bowiem jak ojciec dumny i chciwy, a służący mu Numenorejczycy bezlitośnie zdzierali haracz z ludzi zamieszkałych na wybrzeżu Śródziemia. Za jego czasów Cień padł na Numenor. Król wraz ze swymi poplecznikami otwarcie opowiedział się przeciwko Zakazowi Valarów, odwracając serce zarówno od nich, jak i od Eldarów, jednak zachował dawną wiedzę i bal się wciąż Władców Zachodu, nie występuj±c przeciwko nim otwarcie. Atanamira często zwano także Niechętnym, był bowiem pierwszym królem Numenoru, który nie chciał odejść dobrowolnie ni przekazać berta. Żył tak długo, póki śmierć nie zabrała go, gdy był już w starczym zdziecinnieniu.
XIV Tar-Ancalimon
Urodził się w 1986 roku, rządził 156 lat, aż do śmierci w roku 2386. Za jego czasów pogłębiła się przepaść dzieląca zwolenników króla od tych ludzi, którzy kultywowali pradawną przyjaźń z Eldarami. Wielu podwładnych zarzuciło wówczas mowę elfów, przestając wpajać ją potomstwu. Jednak tytuły królewskie wciąż nadawano w języku quenejskim, co wynikało raczej z tradycji, niż z przywiązania do Eldarów. Obawiano się również, że naruszenie zwyczaju może przynieść nieszczęście.
XV Tar-Telemmaite
Urodził się w 2136 roku, rządził 140 lat, aż do śmierci w roku 2526. Odtąd królowie Numenoru władali oficjalnie od odejścia ojca aż po kres swoich dni, chociaż rzeczywista władza zwykle już wcześniej przechodziła w ręce synów lub kanclerzy. Lata życia potomków Elrosa kurczyły się pod wpływem Cienia. Imię Tar-Telemmaite zawdzięczał umiłowaniu srebra, swoim sługom nakazywał nieustannie poszukiwać mithrilu.
XVI Tar-Vanimelde
Była trzecią panującą królową. Urodziła się w 2277 roku i rządziła 111 lat, do śmierci w roku 2637. Mało uwagi poświęcała obowiązkom monarszym, wyżej ceniąc sobie muzykę i tańce, władaniem zajmował się raczej jej mąż, Herukalmo, młodszy wprawdzie od niej, ale na równi spokrewniony z Tar-Atanamirem. Herukalmo przejął berło po śmierci żony i obwołał się Tar-Andukalem, nie dopuszczając do tronu swego syna Alcarina. Wszelako niektórzy nie uznają go za siedemnastego króla Numenoru, przyznając ten tytuł Alcarinowi. Tar-Andukal urodził się w roku 2286, zmarł w 2567.
XVII Tar-Alcarin
Urodził się w 2406 roku, rządził 80 lat, do śmierci w roku 2737, chociaż prawowicie winien być królem przez lat sto.
XVIII Tar-CalmaciI
Urodził się w roku 2516, panował 88 lat, aż zmarł w roku 2825. W młodości będąc Wielkim Kapitanem, zdobył dla Numenoru znaczną część wybrzeży Śródziemia. Wzbudził tym nienawiść Saurona, który wszelako wycofał się, by budować swą potęgę na Wschodzie i czekać stosownego czasu. W dniach Tar-Calmacila po raz pierwszy zaczęto używać aduinackiej formy imienia królewskiego, tak i przez swoich zwany był Ar-Belzagar.
XIX Tar-Ardamin
Urodził się w 2618 roku, rządził 74 lata do śmierci w roku 2899. W języku aduinackim imię jego brzmiało Ar-Abattarik.
XX Ar-Adunakhór (Tar-Herunumen)
Urodził się w 2709 roku, władał 63 lata, aż umarł w roku 2962. Był pierwszym królem Numenoru, który objął tron pod imieniem w języku aduinackim, chociaż wspomniane już uprzednio lęki sprawiły, że imię jego zapisano w Zwojach po quenejsku. Wierni uznali wszakże oba te miana za bluźniercze, znaczyły bowiem tyle, co "Władca Zachodu", który to tytuł przynależał wyłącznie Valarom, szczególnie zaś Manwemu. Za panowania Ar-Adunakhóra język elfów wyszedł ostatecznie z użycia, zakazano też jego nauki (Wierni dalej jednak kultywowali w sekrecie znajomość szlachetnej mowy), a statki z Eressei rzadko i ukradkiem przybijały do zachodnich wybrzeży Numenoru.
XXI Ar-Zimrathón (Tar-Hostamir)
Urodził się w 2798 roku, rządził 71 lat do śmierci w roku 3033.
XXII Ar-Sakalthór (Tar-Falassion)
Urodził się w roku 2873, rządził przez 69 lat, aż zmarł w roku 3102.
XXIII Ar-Gimilzór (Tar-Telemnar)
Urodził się w roku 2960, rządził 75 lat do śmierci w roku 3177. Był największym ze wszystkich nieprzyjacielem Wiernych, zabronił surowo posługiwania się mową Eldarów i nie zezwalał elfom na odwiedzanie Numenoru, karząc tych, którzy witali takich gości. Nie czcił niczego i nie odwiedził nigdy Świętego Miejsca Eru. Ożenił się z Inzilbeth, wywodzącą się od Tar-Calmacila, która potajemnie przynależała do Wiernych, matką jej bowiem była Lindórie z rodu książąt Andunie. Małżonkowie niezbyt się kochali, a między ich synami panowała niezgoda. Inziladun, starszy z nich, szczególnie zżyty był z matką i szybko stał się jej poplecznikiem pod każdym względem, wszelako ojciec ukochał sobie nade wszystko młodszego syna, Gimilkhada i uczyniłby go chętnie swoim następcą, gdyby tylko prawo na to zezwalało. Gimilkhad urodził się w roku 3044, zmarł w 3245.
XXIV Tar-Palantir (Ar-Inziladun)
Urodził się w roku 3035, rządził lat 78, aż do śmierci w roku 3235. Żałując postępków poprzedników, chętnie odnowiłby przyjaźń z Eldarami i Władcami Zachodu. Inziladun przyjął imię Tar-Palantira, byt bowiem człowiekiem dalekowzrocznym, tak dosłownie, jak i w przenośni. Przeciwnicy króla obawiali się jego zdolności przewidywania. Wiele czasu spędzał w Andunie, jako że jego babka ze strony matki, Lindórie, należała do książęcego rodu i była siostrą Eandura, piętnastego księcia Andunie, i dziadka Numendila, który był w czasach Tar-Palantira księciem Andunie i zarazem kuzynem władcy. Tar-Palantir nie raz wspinał się na pradawną wieżę króla Minastira i tęsknie spoglądał na Zachód z nadzieją, że może ujrzy żagiel statku przybywającego z Eressei. Wszelako nigdy już żaden okręt nie nadpłynął z tamtych stron, a to za sprawą zuchwałości królów oraz pogłębiajścej się degeneracji mieszkańców Numenoru. Gimilkhad bowiem kontynuował dzieło Ar-Gimilzora, stając się przywódcą Stronnictwa Królewskiego i przeciwstawiał się woli Tar-Palantira na tyle jawnie, na ile starczało mu śmiałości, częściej wszak działając skrycie. Przez jakiś czas wszakże Wiernych zostawiono w spokoju, a król zachodził czasami na Święte Miejsce na szczycie Meneltarmy. Ponownie też otoczono troską i szacunkiem Białe Drzewo. Tar-Palantir wywieszczył bowiem, że kiedy Drzewo umrze, wówczas też znikną ze świata królowie Numenoru.
Tar-Palantir ożenił się późno i nie miał syna, tylko córkę, której nadał w języku elfów imię Miriel. Kiedy jednak umarł, wziął ją za żonę Pharazón, syn nieżyjącego już wówczas Gimilkhada. Uczynił to wbrew woli dziewczyny i przeciwko prawom Numenoru, jako że była ona córką brata jego ojca. Potem przejął berło, ogłaszając się Ar-Pharazónem (Tar-Calionem), a Miriel nazywając Ar-Zimraphel.
XXV Ar-Pharazón (Tar-Calion)
Najpotężniejszy i ostatni król Numenoru. Urodził się w roku 3118, rządził 64 lata. Zginął w Upadku w roku 3319. Uzurpator, odebrał tron żonie, której się on prawnie należał.
Tar-Miriel (Ar-Zimraphel)
Urodziła się w 3117 roku, śmierć poniosła w Upadku (3319).
|
|
|
|
|
|
|
|
|
© 2000-2007 Elixir. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Designed by Kerm
Engine by Khazis Khull based on jPortal
|
|
|
